ΤΗ ΛΕΓΑΝ ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ, ΜΑ ΆΛΛΟ ΟΝΟΜΑ ΕΊΧΕ…

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Φοβόταν το ανάστημα του….όχι το φυσικό.

Περισσότερο ακόμα, που κοίταζε βαθιά,

ως  εκεί που  ήταν τα άδυτά της…

Κεντούσε τις μικρές  της ατιμίες  στο τελάρο

γιατί μεγάλες και να ήθελε, πια δεν μπορούσε.

Δεν ήταν για ,τα όποια, μεγάλα αυτή.

Οι ατιμίες της λοιπόν,  ήταν το άλας της ζωής

και ο λόγος για να ζει, μη και πεθάνει  σ' ένα Τίποτα ασάλευτο .

Εκείνος κοίταζε βαθιά και τα ‘βλεπε όλα

της έλεγε να σταματήσει να κεντά,

όχι  τόσο  που ήταν ατιμίες, μα επειδή τανε μικρές..

Δεν έμοιαζε με κανέναν απ’ τους άντρες της ζωής της.

Τούτος ,ήθελε να ‘ναι Θεός της στην αγάπη

και σκλάβος της στον έρωτα.

Όμως, κοίταζε βαθιά …

κι αυτή  αισθανόταν κάτω απ’ το βλέμμα του ολόγυμνη

μήτε το ένα της πρόσωπο να κρύψει, μήτε το άλλο της να δείξει…

Έτσι τον αγαπούσε σαν εχθρό.

Σερνόταν πίσω από αναμνήσεις, ξόρκιζε  έρωτες παλιούς,

κρυβόταν πίσω από κολόνες, ρωτούσε για   νταβατζήδες άμισθους,

για μπαρόβιους θαμώνες, που με τέσσερα ποτήρια όλα τα ξέρουν,

 λεξούλες και τραγούδια, έβαζε  παγίδες, μη και πιαστούν σκιές,

δίχως να λογαριάζει τη φθορά που άτσαλα την έσκαβε…

Εκείνος κοίταζε βαθιά….

Κι έβλεπε πάνω της το κοριτσάκι που ήταν ,

την έφηβη, τη νέα γυναίκα και την ώριμη, όλες , σε μία.

Της έταζε το φώς, να σβήσει τα σκοτάδια της..

Εκείνη τον αγαπούσε , σαν εχθρό.

Της ζήταγε  ολοκαίνουργοι να γίνουν..

Τον έβλεπε ως  κίνδυνο στη τάξη της ζωής της

είχε βλέπεις συνηθίσει  μια  ηδονή παράξενη :

 Να είναι έρμαιο άλλων.

Μόνο αυτό αναζητούσε,

ανακαλώντας  μέσα σε  έκσταση τις μνήμες της …

Η ζωή της  ξοδευόταν στα πατώματα,

της έρχονταν πιο βολικό αυτό, όπως και το σκοτάδι

που  προστατευτικά έκρυβε την αλήθεια της,

ενώ, στο φως της μέρας, έπαιζε

την αξιοπρέπεια  και την έπαρση

κοιτάζοντας αλλού, σα να μην ήταν η ίδια.

Άνθιζε η οργή της σαν αγκάθι,  γι αυτόν

που  όλα τά  βλεπε ,

Ίσως  και να  ντρεπόταν που εκείνος  τηνε  διάβαζε

ως τα κατάβαθά της.

Κάποτε, απομάκρυνε για πάντα

τον άντρα που κοίταζε βαθιά...

Τότε, και μόνο τότε, 
έφθασε στην κορύφωση ,

του πιο μεγάλου,

του πιο σπουδαίου της  

οργασμού…

Ποιητικά αφηγήματα

ΤΑ ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΑ «ΘΕΛΩ» ΕΝΟΣ μικρού κόσμου

Φαίδων Θεοφίλου

Ηλιοδώρα

Δεν είχε διέξοδο σε καμιά θάλασσα.

Ούτε και ήθελε.

Προτιμούσε τα ενυδρεία,

τις κλωβούς του τσίρκου της νύχτας,

με τους εκπαιδευτές της προσποίησης

και τους εκτονωτές της…

Τη μάγευε «το έτσι θέλω» πάνω της και μέσα της.

Τώρα που πέρασαν τα χρόνια,

ακόμα σέρνεται πίσω από κλωβούς και ενυδρεία

φορώντας περιδέραιο τις αναμνήσεις

της βίας και των βίτσιων

εκείνων που δεν μπορούσαν να είναι παρά μόνο αυτό….

Πλην, μάταια. Τώρα άλλες έχουν σειρά.

Καμιά φορά θέλει να κλάψει.

Πώς όμως να μάθει απ’ την αρχή

τη σημασία που έχει το δάκρυ,

αυτή που μίσησε τα υποκοριστικά της ζωής;

Τι κι αν ανοίγονται μπροστά της θάλασσες διέξοδες;

Μακάρια παραμένει

κι ανυποψίαστη,

πως ο κόσμος, δεν είναι μόνο αυτός

που γνώρισε κι έδεσε τη ζωή της...

ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑ

Ένα «ζουμερό» άρθρο που αξίζει να το διαβάσουμε όλοι. Ακτινογραφεί μια κατάσταση που μόνο στη χώρα μας μπορεί να φυτρώσει και μάλιστα σαν φυσιολογική….Τα συμπεράσματα δικά σας.

Φ.Θ.

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Αν μη τι άλλο έχουμε διορατικούς πρυτάνεις. Οι άνθρωποι δήλωσαν ότι ο νόμος για την ανώτατη παιδεία δεν μπορεί να εφαρμοστεί και φροντίζουν παντί τρόπω να μην εφαρμοστεί. Αφού λοιπόν, σε συνεργασία με τους αριστεροχουλιγκάνους των σχολών, εμποδίζουν τις εκλογές στα πανεπιστήμια, δηλώνουν καταφανώς ευχαριστημένοι: «Είδατε; Σας τα λέγαμε εμείς. Ο νόμος δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Πάμε πάλι από την αρχή να συζητήσουμε τα πάντα και, σε δέκα χρόνια, έχει ο Θεός (Μπαμπινιώτης)».

Το τραγικό με την υπόθεση των ελληνικών ΑΕΙ δεν είναι η λύσσα της συντεχνίας να μην εφαρμοστεί ένας νόμος που ψηφίστηκε από τα τέσσερα πέμπτα της Βουλής. Σ’ αυτή τη χώρα έτσι κι αλλιώς καθένας κάνει ό,τι γουστάρει· χίλιοι ταξιτζήδες κλείνουν λιμάνια και αεροδρόμια· τριάντα συνδικαλιστές κλείνουν υπουργεία και το ΠΑΜΕ καταλαμβάνει ό,τι βρει πρόχειρο. Το πρόβλημα είναι ότι οι πρυτάνεις θεωρητικά ανήκουν στην πνευματική -τρομάρα μας!- ελίτ του τόπου· είναι αυτοί που πρέπει να διδάσκουν στη νέα γενιά την ιερότητα της δημοκρατίας και το απαραβίαστο των νόμων.

Αντ' αυτών, τους βλέπουμε να διευκολύνουν τους αριστεροχουλιγκάνους σε έκνομες πράξεις και πρυτανικές αρχές να διδάσκουν με ανακοινώσεις τους ότι η παραβίαση του νόμου δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με τα όργανα που έχει η Δημοκρατία αλλά με τη λογική τού «άσ’ το και βλέπουμε». Μαθαίνουν στη νέα γενιά ότι για να εξασφαλίσει κάποιος τη βολή του και την εξουσία του, όλα επιτρέπονται. Κι αυτό είναι το χειρότερο προϊόν των ελληνικών πανεπιστημίων· δεν φτάνει που παράγουν αποφοίτους ικανούς (στη συντριπτική τους πλειονότητα) μόνο για πρόσληψη στο Δημόσιο, αλλά τους διδάσκουν ότι η επιτυχία στη ζωή δεν χρειάζεται δουλειά και καινοτομία. Αρκούν η συναλλαγή και η αθέμιτη πολιτική πίεση.

Η χώρα δεν έφτασε τυχαία ώς εδώ. Η εκτεταμένη διαφθορά, η διάχυτη ανομία, το δόγμα της ελάχιστης προσπάθειας με μεγιστοποίηση των απολαβών βρήκαν εύφορο έλλειμμα παιδείας για να καλλιεργηθούν. Αυτό το διεφθαρμένο κράτος, που δυναστεύει τον πολίτη, στελεχώνεται κυρίως από αποφοίτους των ελληνικών ΑΕΙ· οι δημόσιοι υπάλληλοι που λαδώνονται, οι γιατροί που παίρνουν φακελάκι από τα ελληνικά πανεπιστήμια βγήκαν. Οι φοιτητοπατέρες που διακρίθηκαν στην ανομία εντός των πανεπιστημίων έγιναν πολιτικοί και υπουργοί. Από τα νεανικά τους χρόνια τα Ελληνόπουλα μαθαίνουν το «πίεσε να φας και κάνε συναλλαγή να έχεις». Οι φοιτητικές παρατάξεις εμπορεύονται για ψήφους τις σημειώσεις των καθηγητών, το ακαδημαϊκό πρόγραμμα παράγεται με γνώμονα την ελάχιστη προσπάθεια (και αναλόγως των πιέσεων που ασκούν οι φοιτητοπατέρες) και η διαφθορά βασιλεύει· 8.000 τόνους πετρέλαιο υπεξαίρεσαν από το ΑΠΘ που τώρα διοικεί ο καπετάν Μυλόπουλος.

Τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν δίδαξαν ποτέ το κοινωνικό ευ ζην, αλλά την ατομική ανέλιξη διά των πιέσεων στο κοινωνικό σύνολο. Οι πρυτάνεις συναλλάχθηκαν με τους πιο καπάτσους των φοιτητών ώστε να εκλεγούν, οι πρώην «βοηθοί» έρποντας και γλείφοντας ανέβηκαν στα ύψιστα αξιώματα της ανώτατης παιδείας, οι «αριστεροί» καθηγητές διδάσκουν ακόμη πόσο θεμιτή είναι η παραβίαση του νόμου αν κάποιος δηλώνει ότι έχει «καλό σκοπό».

Πολλοί λένε ότι η προκοπή μιας χώρας οφείλεται στην παιδεία της. Το ίδιο και το χάλι της...

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 3.4.2012

Ο Θ Α Ν Α Τ ΟΣ

Πάμπλο Νερούντα

Ξαναγεννήθηκα πολλές φορές από το βάθος

σβησμένων άστρων, ενώνοντας ξανά τη κλωστή

από τις αιωνιότητες που πλήθυνα με τα χέρια μου,

και τώρα θα πεθάνω, χωρίς άλλο τίποτα παρά μονάχα χώμα

πάνω απ’ το σώμα μου, προορισμένος να ‘μαι χώμα.

Δεν αγόρασα ένα κομμάτι τ’ ουρανού που παζαρεύαν

οι παπάδες, ούτε δέχτηκα τα σκοτάδια

που έφτιαχνε ο μεταφυσικός

γι’ ανέμελους άρχοντες.

Στο θάνατο θέλω να ‘μαι με τους φτωχούς

που δεν είχαν καιρό να τον μελετήσουν,

όταν τους χτυπούσαν όσοι έχουν

χωρισμένο τον ουρανό και μοιρασμένο.

Είμαι έτοιμος θάνατέ μου, σαν το κοστούμι

που με περιμένει με το χρώμα που αγαπώ,

την πλατωσιά που έψαξα ανώφελα,

το βάθος που χρειάζομαι.

Τώρα που η αγάπη ξόδεψε το καθαρό υλικό της

κι ο αγώνας μοιράζει τα σφυριά του

σ’ άλλα χέρια δυνατά κ’ ενωμένα

έρχεται ο θάνατος για να σαρώσει τα σινιάλα

που ορίζανε τα σύνορά σου.

Μετάφραση από τα ισπανικά: ΡΗΓΑ ΚΑΠΠΑΤΟΥ

ΟΤΑΝ Η ΒΙΑ ΔΕΝ ΕΝΟΧΛΕΙ....

Από τον Πάσχο Μανδραβέλη

Είναι σίγουρο ότι εκείνοι που προπηλάκισαν τον Γιώργο Νταλάρα στο Ιλιον δεν θα μπορούσαν να εκστομίσουν ούτε ένα σύνθημα της προκοπής. Φαίνεται εξάλλου από τα γκράφιτι στον χώρο της συναυλίας (φωτογραφίες ανάρτησαν κάποιοι χρήστες στο Facebook): «Κρεμάλα στους Τουρκαλβανούς Φονιάδες - Εισβολείς - Κατακτητές», «Οχι στο Μνημόνιο - ΔΝΤ. Οχι στην αλβανοποίηση - ισλαμοποίηση της πατρίδας μας από το μεγάλο κεφάλαιο και το ευρωπαϊκό τέρας». Δεν είχαν όμως κανένα πρόβλημα να δανειστούν κάποια από τα συνθήματα της αριστεράς. Την ώρα που εκσφενδόνιζαν τις καρέκλες και τα γιαούρτια κάποιοι φώναζαν «Τέρμα πια οι αυταπάτες. ΄Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες» ή «Η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών. Πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών». Οπως προσφυώς έγραψε ο Γιάννης Βούλγαρης «η κοινωνία (σ.σ. στην περίπτωσή μας και τα λούμπεν στοιχεία της) “κρύβεται” πίσω από τα παραδοσιακά αριστερά κλισέ για να εξορθολογίσει και να νομιμοποιήσει επιλογές στασιμότητας (σ.σ. ή τραμπουκισμών)... Η Αριστερά έχει απλώς αυτοπαγιδευτεί στην ψευδαίσθηση επιρροής που της δημιουργεί η συχνή χρήση των παλαιών ένδοξων λέξεων. Δεν καταλαβαίνει ότι "γυμνά ονόματα κρατάμε" και ότι η αναγέννηση της αριστερής πολιτικής προϋποθέτει την αποδέσμευση από τα κλισέ της».

Τελικά, τι ήταν αυτοί που πετούσαν καρέκλες, νερά και γιαούρτια σε έναν τραγουδιστή, ο οποίος έδινε μια δωρεάν συναυλία; Δεν θα μάθουμε ποτέ. Εδώ, δύο χρόνια τώρα, δεν μάθαμε ποιοι έδειραν έναν βουλευτή, θα μάθουμε ποιοι έριξαν καρέκλες και γιαούρτια σε έναν τραγουδιστή; Αυτού του τύπου η παρανομία έχει γίνει σαν τα μηχανάκια που μπαίνουν στους πεζόδρομους. Εχει ατύπως νομιμοποιηθεί. Μόνο αν υπάρξει νεκρός θα συγκλονιστούμε προς στιγμήν όλοι. Θα βγουν μεγαλόστομες ανακοινώσεις και θα αναρωτηθούμε «πώς η πολιτεία επέτρεψε να γίνει αυτό;». Αυτό δεν έγινε και με τον χαμό της αρχαιολόγου Ηούς Ζερβουδάκη, την οποία σκότωσε μηχανή στην Τοσίτσα; Επαψαν έκτοτε να μπαίνουν μηχανές στους πεζόδρομους; Εμαθε κάτι η κοινωνία από τον άδικο αυτόν θάνατο;

Κάπως έτσι δεν μαθαίνουμε και από τα πολλαπλασιαζόμενα κρούσματα προπηλακισμών. Η βία είναι το τέρας που έπαψε να μας ενοχλεί διότι έγινε μόδα και συνήθης πρακτική. Αιτιολογείται ως «δίκαιη οργή», κάτι σαν αντίδωρο σε όσους πλήττονται από την κρίση.

Δεν έχει σημασία όμως η πολιτική ταυτότητα των αυτουργών. Πιθανότατα να μην υπάρχει. Ο τυπικός «αγανακτισμένος» κουβαλάει στο κεφάλι του όλες τις εύκολες εξηγήσεις για την κρίση. Από το κεφάλαιο, μέχρι τους μετανάστες και από το ΔΝΤ μέχρι τον Νταλάρα· τον Γιώργο και όχι τον Τσαρλς. Θα προπηλακίσει όποιον βρει πρόχειρο στον δρόμο, στην ταβέρνα, σε μια εκδήλωση. Ο λαϊκισμός εξάλλου δεν κάνει αναλύσεις, δεν βλέπει διαφορές. Ενόχους ψάχνει για να «τιμωρήσει». Και θα βρει, για να ξανασυγκλονιστούμε από κάποιον άδικο φόνο σαν εκείνο των τριών της Μαρφίν.

Η βία θα ανακυκλώνεται μέχρι που κάποιος απ' αυτό το ελλιπές πολιτικό προσωπικό θα αποφασίσει να αγνοήσει όλους εκείνους τους χρήσιμους ηλίθιους της «λαϊκής βίας», τα κινήματα συμπαράστασης σε όποιους συλληφθέντες και απλώς εφαρμόσει τον νόμο. Εξάλλου στον φασισμό η δημοκρατική κοινωνία έχει ένα μόνο όπλο. Την αυστηρή τήρηση της νομιμότητας.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 8.3.2012