Μερικά απλά πράγματα μας δίνουν εσωτερική πληρότητα.
Την Κυριακή που μας πέρασε, πήρα ένα πλοίο από τον Πειραιά για μια ξένοιαστη βόλτα στην Αίγινα. Nα αλλάξω λίγο παραστάσεις, ξεφεύγοντας από την ένταση και τη ρουτίνα του γραφείου στο μεγάλο λιμάνι όπου εργάζομαι. Ήταν μια λαμπρή μέρα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του μικρού αυτού ταξιδιού, ήμουν κολλημένος στην κουπαστή του πλοίου, ρεμβάζοντας την κίνηση του πλοίου πάνω στο μπλε καμβά της ακίνητης θάλασσας.
Τις σκιές των γλάρων που σχεδίαζαν πάνωτης τα βολ-πλανέ τους.
Οι γλάροι! Συνοδοί μας σ’ όλο το ταξίδι। Ζήλευα τη χαρά τους, το πώς απολάμβαναν το πέταγμα και τη κίνησή τους . Προσηλώθηκα στο ποια στάση έπαιρνε το σώμα τους, για να διευκολύνει το πέταγμά τους. Η κίνησή τους έμοιαζε ζωγραφική στον αέρα αλλά και στην θάλασσα. Άνοιξα το σακίδιο. Είχα πάρει ένα μπουκάλι νερό και δυο σουσαμένια κουλούρια Θεσσαλονίκης. Έκοψα ένα μικρό κομμάτι και το πρότεινα με το χέρι μου έξω από την κουπαστή. Ένας γλάρος έκανε κάποιους κύκλους για να ελέγξει την κατάσταση και λίγο μετά έπαιρνε με την κίτρινη μυτούλα του το μικρό κομμάτι κουλούρι από το χέρι μου. Έτσι σιγά-σιγά έφυγαν και τα δυο κουλούρια και λυπήθηκα που δεν αγόρασα περισσότερα. Έπαιρναν αυτό που τους έδινα, σαν σύντροφοί στη ζωή και στη φύση. Αγκάλιαζα με τα αισθήματά μου, την ελευθερία τους και το παιδί πετάριζε μέσα μου. Ένιωθα τόση χαρά, που σκέφθηκα ότι δεν γινόταν εκείνη τη μέρα να συναντήσω μεγαλύτερη, που να φτάνει στα όρια της εσωτερικής πληρότητας.
Οι γλάροι! Συνοδοί μας σ’ όλο το ταξίδι। Ζήλευα τη χαρά τους, το πώς απολάμβαναν το πέταγμα και τη κίνησή τους . Προσηλώθηκα στο ποια στάση έπαιρνε το σώμα τους, για να διευκολύνει το πέταγμά τους. Η κίνησή τους έμοιαζε ζωγραφική στον αέρα αλλά και στην θάλασσα. Άνοιξα το σακίδιο. Είχα πάρει ένα μπουκάλι νερό και δυο σουσαμένια κουλούρια Θεσσαλονίκης. Έκοψα ένα μικρό κομμάτι και το πρότεινα με το χέρι μου έξω από την κουπαστή. Ένας γλάρος έκανε κάποιους κύκλους για να ελέγξει την κατάσταση και λίγο μετά έπαιρνε με την κίτρινη μυτούλα του το μικρό κομμάτι κουλούρι από το χέρι μου. Έτσι σιγά-σιγά έφυγαν και τα δυο κουλούρια και λυπήθηκα που δεν αγόρασα περισσότερα. Έπαιρναν αυτό που τους έδινα, σαν σύντροφοί στη ζωή και στη φύση. Αγκάλιαζα με τα αισθήματά μου, την ελευθερία τους και το παιδί πετάριζε μέσα μου. Ένιωθα τόση χαρά, που σκέφθηκα ότι δεν γινόταν εκείνη τη μέρα να συναντήσω μεγαλύτερη, που να φτάνει στα όρια της εσωτερικής πληρότητας.
Όταν φτάσαμε στην Αίγινα, δεν βγήκα έξω. Έμεινα στο πλοίο για να συνεχίσω τη παρέα με τους γλάρους, αφού ήθελα να κρατήσω αυτή την ευφορία της ελευθερίας των γλάρων που με είχε συνεπάρει. Το πλοίο ξεκίνησε πάλι πίσω για τον Πειραιά. Αφοσιώθηκα στους γλάρους μου κι εκείνοι πετούσαν συνεχώς κοντά μου.
Ούτε κατάλαβα πότε φθάσαμε, στο μεγάλο λιμάνι. Μέχρι που να φθάσω στο σπίτι, η εσωτερική ευφορία είχε απλωθεί εντός μου σε γαλήνη.
Αν είναι καλός ο καιρός, θα τα πούμε την άλλη Κυριακή...
Ο Τετράδιος
