 |
Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου
Φοβόταν το ανάστημα του….όχι το
φυσικό.
Περισσότερο ακόμα, που κοίταζε
βαθιά,
ως εκεί που ήταν τα άδυτά της…
Κεντούσε τις μικρές της ατιμίες
στο τελάρο
γιατί μεγάλες και να ήθελε, πια
δεν μπορούσε.
Δεν ήταν για ,τα όποια,
μεγάλα αυτή.
Οι ατιμίες της λοιπόν, ήταν το άλας της ζωής
και ο λόγος για να ζει, μη και
πεθάνει σ' ένα Τίποτα ασάλευτο .
Εκείνος κοίταζε βαθιά και τα
‘βλεπε όλα
της έλεγε να σταματήσει να
κεντά,
όχι τόσο
που ήταν ατιμίες, μα επειδή τανε μικρές..
Δεν έμοιαζε με κανέναν απ’ τους
άντρες της ζωής της.
Τούτος ,ήθελε να ‘ναι Θεός της
στην αγάπη
και σκλάβος της στον έρωτα.
Όμως, κοίταζε βαθιά …
κι αυτή αισθανόταν κάτω απ’ το βλέμμα του ολόγυμνη
μήτε το ένα της πρόσωπο να κρύψει,
μήτε το άλλο της να δείξει…
Έτσι τον αγαπούσε σαν εχθρό.
Σερνόταν πίσω από αναμνήσεις,
ξόρκιζε έρωτες παλιούς,
κρυβόταν πίσω από κολόνες,
ρωτούσε για νταβατζήδες άμισθους,
για μπαρόβιους θαμώνες, που με
τέσσερα ποτήρια όλα τα ξέρουν,
λεξούλες και τραγούδια, έβαζε παγίδες, μη και πιαστούν σκιές,
δίχως να λογαριάζει τη φθορά
που άτσαλα την έσκαβε…
Εκείνος κοίταζε βαθιά….
Κι έβλεπε πάνω της το κοριτσάκι
που ήταν ,
την έφηβη, τη νέα γυναίκα και
την ώριμη, όλες , σε μία.
Της έταζε το φώς, να σβήσει τα σκοτάδια
της..
Εκείνη τον αγαπούσε , σαν
εχθρό.
Της ζήταγε ολοκαίνουργοι να γίνουν..
Τον έβλεπε ως κίνδυνο στη τάξη της ζωής της
είχε βλέπεις συνηθίσει μια ηδονή παράξενη :
Να είναι έρμαιο άλλων.
Μόνο αυτό αναζητούσε,
ανακαλώντας μέσα σε έκσταση τις μνήμες της …
Η ζωή της ξοδευόταν στα πατώματα,
της έρχονταν πιο βολικό αυτό,
όπως και το σκοτάδι
που προστατευτικά έκρυβε την αλήθεια της,
ενώ, στο φως της μέρας, έπαιζε
την αξιοπρέπεια και την έπαρση
κοιτάζοντας αλλού, σα να μην
ήταν η ίδια.
Άνθιζε η οργή της σαν αγκάθι, γι αυτόν
που όλα τά βλεπε ,
Ίσως και να ντρεπόταν
που εκείνος τηνε διάβαζε
ως τα κατάβαθά της.
Κάποτε, απομάκρυνε για πάντα
τον άντρα που κοίταζε βαθιά...
Τότε, και μόνο τότε,
έφθασε στην κορύφωση ,
του πιο μεγάλου,
του πιο σπουδαίου της
οργασμού…
|
Ποιητικά αφηγήματα
