Κοίταζε το φεγγάρι που ‘χε να σύννεφο μικρό
σαν καπέλο από πάνω του.
Όπως οι διαδρομές των σύννεφων
στη κρύα νύχτα
πέρναγαν και οι σκέψεις
στο θόλο το μυαλού του.
Όχι τίποτα σημαντικό για την ανθρωπότητα….
«Απλά» τον χρησιμοποίησαν για συμπλήρωμα,
ενώ ο Έρωτας του είχε τάξει το Όλον…
Αυτό το «Απλά» ήταν που χώρισε
στα δύο την ψυχή του.
Κατά τα άλλα το φεγγάρι,
σταθερά διαθέσιμο
στη ρέμβη των ανθρώπων.
Φ.Θ.
Οι πιο πολλές αλήθειες με τον μανδύα των αισθημάτων
είναι πράγματικές αλήθειες
την ώρα που θα ειπωθούν…
Άλλωστε απλώνονται τόσο πειστικά κι επίμονα,
ίσως με την ελπίδα να καλύψουν κάποιο κενό ζωής…
Από την άλλη,
όσοι κρατήθηκαν γερά από αυτές,
Από τον Φαίδωνα ΘεοφίλουΜε μεγάλη συγκίνηση οι Έλληνες είδαν τα κορίτσια τους να ανεβάζουν την Ελλάδα στο υψηλότερο σκαλί του κόσμου, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο υδατοσφαίρισης στο παγκόσμιο πρωτάθλημα υγρού στίβου.
Το ίδιο και με τις ατομικές νίκες άλλων αθλητών μας στο ίδιο παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Το ίδιο και με την κατάκτηση χρυσού μεταλλίου στην Ολυμπιάδα των Μαθηματικών, από Έλληνα.
Όλα αυτά τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια έδειξαν στην ηττημένη από τον κακό εαυτό της Ελλάδα, ότι αν μπορούμε να νικήσουμε σε παγκόσμιο επίπεδο, μπορούμε και μέσα στη χώρα μας:
Τον κακό μας εαυτό.
Είναι εύκολο να είσαι δημοφιλής και δύσκολο να παίρνεις αποφάσεις που πονάνε. Είναι εύκολο να χαϊδεύεις τις ποικιλώνυμες πλατείες και δύσκολο να δέχεσαι το -στην καλύτερη περίπτωση- γιουχάισμά τους. Είναι εύκολο να ψέγεις το πολιτικό σύστημα, γιατί κάποτε δεν πήρε τις αντιδημοφιλείς αποφάσεις και πανεύκολο να κάνεις το ίδιο όταν τις παίρνει. Είναι εύκολο να είσαι πολιτευτής στα εύκολα, και είναι δύσκολο να είσαι βουλευτής στα δύσκολα.
Χθες, 155 βουλευτές ανταποκρίθηκαν στην ανάγκη του έθνους να επιβιώσει. Δεν κρύφτηκαν πίσω από τα εύκολα «όχι» ούτε τα περίτεχνα «παρών». Δεν άφησαν άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, κομίζοντας σχέδια αλλοτινά για έξοδο από την κρίση. Δεν κιότεψαν από τις ιαχές του πλήθους, ούτε τις δημαγωγίες των σωτήρων.
Δεν ήταν εύκολο αυτό που έκαναν. Προπηλακιζόμενοι στους δρόμους, με τραμπούκους να καραδοκούν ακόμη και στις κοινωνικές τους εκδηλώσεις, υβριζόμενοι και αναθεματισμένοι σήκωσαν τον σταυρό για να δώσουν ακόμη μια ευκαιρία στη χώρα. Απέναντί τους είχαν πλήθη που φωνασκούσαν για ελικόπτερα, και πανό που τους απειλούσαν με «Γουδί». Δεν πτοήθηκαν από τις ανιστόρητες χυδαιότητες «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73», ούτε τα χουλιγκανικά «Ο λαός απαιτεί τις κρεμάλες στην Βουλή».
Ήταν βαρύ το καθήκον τους και το έπραξαν. Δεν κρύφτηκαν, δεν είπαν «εμείς συμφωνούμε με τους στόχους, αλλά μια άλλη πολιτική είναι εφικτή και καταψηφίζουμε». Το έπραξαν, δε, γνωρίζοντας πως στο τέλος της ημέρας δεν θα έχουν προσωπικό κέρδος. Ξέρουν ότι αν αποδειχθούν σωστοί -αν, δηλαδή, το πρόγραμμα εφαρμοστεί- κανείς δεν θα τους θυμάται. Αν αποδειχθούν λάθος -αν, δηλαδή, το πρόγραμμα στραβώσει- κανένας δεν θα τους ξεχάσει.
Δεν έγινε το ίδιο και με το διαβόητο Μνημόνιο; Θυμάται κανείς ότι τον Μάιο του περασμένου χρόνου η χώρα σώθηκε στο παρά πέντε από τα δόντια της χρεοκοπίας; Δεν συζητούν όλοι σήμερα για τις αστοχίες και τα προβλήματα του προγράμματος, ενώ έχει ξεχαστεί το μείζον; Δεν κορδακίζουν διάφοροι (φυσικά εκ του ασφαλούς και μετά τη σωτηρία της χώρας) περί δήθεν δικαίωσής τους;
Είναι δύσκολο να αιτιολογήσουν την απόφασή τους οι 155. Πώς να επιχειρηματολογήσεις υπέρ του υπαρκτού δυσάρεστου, όταν ο λαός δεν έχει ζήσει το καταστροφικό, επειδή το τελευταίο αποφεύχθηκε; Πώς να συγκρίνεις τη χρεοκοπία, που δεν έγινε, με τη σημερινή άχαρη κατάσταση; Πώς να πεις στον δικαίως «Αγανακτισμένο» άνεργο ότι χωρίς το Μνημόνιο δεν θα είχε ούτε αυτό το πενιχρό ταμείο ανεργίας; Πώς να εξηγήσεις στον αδίκως «Αγανακτισμένο» υπάλληλο των ΔΕΚΟ, ότι χωρίς τα 110 δισ. της μισητής τρόικας δεν θα του περικόπτονταν μόνο τα παχυλά επιδόματα, αλλά και το μεροκάματο;
Επειδή, λοιπόν, όταν περάσει ο εφιάλτης κανείς δεν θα θυμάται τη συμβολή αυτών των 155 βουλευτών πρέπει τώρα να πούμε το «μεγάλο ευχαριστώ» στο πολιτικό σύστημα, το οποίο -έστω «στο και πέντε»- έσωσε τη χώρα.
Ναι! Οι πολιτικοί έκαναν πολλά άσχημα στο παρελθόν και αν τους αφήσουμε μπορεί να κάνουν κι άλλα τόσα στο μέλλον. Ομως χθες, 155 από αυτούς τους πολιτικούς βουλεύτηκαν για το έθνος. Πρόταξαν την κοινωνία στην ολότητά της. Δεν κιότεψαν, δεν κρύφτηκαν, δεν χάιδεψαν πλατείες, ούτε πελατείες. Ηπιαν το πικρό ποτήρι για να μην χρεοκοπήσουμε όλοι.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 30.6.2011
Αναδημοσίευση από ανάρτηση της Λίλας Μαλέσκου στο Buzz
Μανιφέστο της κατασκήνωσης της Puerta del Sol
Ένας φίλος -απ' αυτούς που η Ελλάδα διώχνει από την αγκαλιά της και παίρνουν το δρόμο της ξενιτειάς- που ζει και εργάζεται στη Μαδρίτη, μου έστειλε μεταφρασμένο το κείμενο.
Το μοιράζομαι μαζί σας...
Πραγματική δημοκρατία τώρα
«Κανείς δεν σας υποχρέωσε να γίνετε πολιτικοι. Κανείς από εμάς δεν σας ζήτησε να υπηρετήσετε την χώρα. Αυτή ήταν δική σας απόφαση, ελεύθερη και ανεξάρτητη, και γι' αυτό δεν πρόκειται να κατεβάσουμε τον πήχη των απαιτήσεών μας, αντίθετα θα τον βάλουμε πιο ψηλά από ποτέ και θα κάνουμε την αποφασιστικότητά μας τον κινητήρα μιας ειρηνηκής επανάστασης που δεν μπορείτε ούτε στα ονειρά σας να την σταματήσετε.
Εμείς συντηρούμε το έθνος με την δουλειά μας και στηρίζουμε το κράτος με τους φόρους μας. Εμείς γενάμε παιδιά, τα μορφώνουμε προκειμένου να συνεχίσουν να διατηρούν το έθνος όταν έρθει η σειρά τους και τα στεγάζουμε στα σπίτια μας περισσότερο χρόνο από αυτόν που τους χρειάζεται πριν το πεταγμά τους. Αλλα εσείς δεν έχετε κάνει τη δουλειά σας.
Τωρα δεν έχουμε ψωμί για να θρέψουμε πολλούς από τους δικούς μας. Τώρα μια ολόκληρη γενιά καλύτερα προετοιμασμένη από οποιανδήποτε άλλη προηγούμενη, αργοπεθαίνει χωρίς μέλλον. Και φταίτε εσείς γι' αυτό.
Τώρα το ξέρουμε: με την απληστία σας για μίζες και την δειλή ασωτεία σας, πουλήσατε τη χώρα μας και πουλήσατε κι εμάς. Το χειρότερο είναι ότι θέλετε να πληρώσουμε εμείς τον λογαριασμό των δικών σας φοβερών λαμογιών.
Εμείς φροντίζουμε τους ηλικιωμένους, συντηρούμε τον οικονομικό ρυθμό της χώρας φροντίζουμε ώστε η πρόοδος να είναι μία πραγματικότητα για όλους, εφευρίσκοντας το ιντερνετ, ανακαλύπτοντας τις δραστικές ουσίες των φαρμάκων, προσφέροντας βοήθεια για να ανακουφιστεί η κοινή συμφορά, ταξιδεύοντας σε μακρυνα μέρη για να δώσουμε παρηγοριά ή γνώσεις, δημιουργώντας τις θέσεις εργασίας και καθαρίζοντας την νοητική πίσσα που με την αδιαφορίας σας μας κλέβει τις ζωές, τις περιουσίες και τις ελπίδες.
Είμαστε εμείς αυτοί που πεθαίνουν για τις δικές σας αποφάσεις, τις περισσότερες φορές λανθασμένες: και είναι οι δικοί μας που πεθαίνουν στα ατυχήματα, στις επιθέσεις, στους πολέμους και στις καταστροφές. Εσείς μόνο κοιτάτε αφ' υψηλού, αχόρταγοι, ζητώντας κι άλλα κι άλλα κι άλλα.
Τώρα που τα πράγματα είναι άσχημα, είτε ατομικά είτε συλλογικά, συνεχίζουμε εμείς να είμαστε αυτοί που ζοριζόμαστε να βγούμε από τον λάκο που εσείς σκάψατε. Και επίσης σας κουβαλάμε εμείς, μαζί μας, αχάριστοι, κι από πάνω γελάτε και βάζετε το μεταλιάκι που ανήκει μόνο στον πολύ κόσμο, είναι του πλήθους. Των υπηκόων. Είναι δικό μας. Η αντοχή μας εχεί πια φτάσει στο τέλος της.
Ως τα σήμερα σας έχουμε ζητήσει λίγα, πολύ λίγα. Μόνο να μην απλώσετε το χέρι στο ταμείο, να μην φιλονικείτε για μία καρέκλα μόλις λίγα εκατοστά πιο ψηλή η μία από την άλλη, να ξέρετε και να σέβεστε το σύνταγμα, να καταλαβαίνετε τις ανάγκες μας σαν κοινωνία, να είστε δημοκράτες με την κυριολεξία της λέξης και να προστετεύετε τους πιο αδύνατους από εμάς. Οι δημόσιοι λειτουργοί είστε εσείς και είστε στην διαθεσιμότητά μας, αλλά αυτό το ξεχάσατε πριν δεκαετείες και πουλήσατε πολύ φθηνά τις ζωές μας, τις περιουσίες μας, τις ελπίδες μας.
Σας ζητήσαμε πολλές φορές να μας σεβαστείτε σαν ίσους, να σταματήσετε να χάνετε χρόνο με τις μικροπρεπείς διαφορές σας για το ποιός έχει το μεγάλο εγώ.
Σας φωνάζαμε ότι θα έπρεπε να είστε πιο δημιουργικοί, ικανοί και ανεκτικοί, να μην δίνετε τόσο άσχημο παράδειγμα σε όλους όσους σας κοιτούσαμε έκπληκτοι.
Ήρθε η ώρα να σας θυμίσουμε κάτι πολύ σημαντικό: αυτή η χώρα είναι δική μας και όχι δική σας. Και θα σας το δώσουμε να το καταλάβετε με όση αποφασιστικότητα και προσπάθεια χρειαστεί.
Ήρθε η ώρα. Θα σώσουμε τις ζωές μας, τις περιουσίες μας και πάνω απ' όλα τις ελπίδες μας που δεν πρόκειται να τις ξανακλέψετε ποτέ.
Ήρθε η ώρα. Είμαστε περισσότεροι και κάθε ένας από μας αξίζει περισσότερο από όλους εσάς μαζί, γιατί εμάς μας κινεί η εμπιστοσύνη στην εποχή που ανήκουμε και όχι στο δικό σας φόβο μη χαθεί μια εποχή που έχει ήδη πεθάνει.
Ήρθε η ώρα. Θα σώσουμε την κοινωνία ενός έθνους που αγαπάμε περισσότερο από εσάς, με περισσότερη ευθυκρισία και καλύτερες δεξιότητες. Μια κοινωνία που ξέρει τι θέλει, πώς το θέλει και πότε το θέλει· μία κοινωνία σίγουρη για τον εαυτό της και ξέρει πολύ καλά το τι δεν θέλει. Δεν θέλει εσάς.
Ήρθε η ώρα να ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας: και τώρα το μόνο που μένει είναι να την κάνετε και ν' αφήσετε το πεδίο ελεύθερο για να μπορέσουμε να κάνουμε τα πράγματα καλά, με την συμμετοχή όλων και με την υπέροχη σημαία της Πραγματικής Δημοκρατίας υψωμένη στα αντισκηνά μας. Μην δυσκολεύετε τα πράγματα πεισματωμένοι στην αλαζονία σας.
Πηγαίνετε σπίτια σας, πολιτικάντηδες. Φύγετε τώρα όσο ακόμα μπορείτε να αποχωρήσετε σιωπηλά με αξιοπρέπεια. Αργότερα δεν θα υπάρχει χρόνος και θα είναι επώδυνο.
Απολύεστε. Χωρίς 45 μέρες. Χωρίς ταμείο ανεργίας.»
Τα ίδια συμβαίνουν και στην Ελλάδα βέβαια. Μόνο που αυτά τους τα έλεγαν από χρόνια οι Ισπανοί.
Στην Ελλάδα μόλις τώρα ξυπνήσαμε....
Ας θεωρήσουμε ότι ποτέ δεν είναι αργά...
Φ.Θ.
ΘΩΜΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
«Ο θάνατος του Κώστα Ταμπάνη- Διηγήματα
Γράφει Ο Φαίδων Θεοφίλου
Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΡΟΕΣ .
Πρόκειται για 15 διηγήματα –κεντήματα από πλευράς λογοτεχνικής γραφής, και γροθιές στο στομάχι από πλευράς θεματικής, του Βορειοηπειρώτη συγγραφέα και γιατρού ,
Θωμά Στεργιόπουλου.
Τα διηγήματα αυτά έχουν θαυμάσια τεχνική δομή και ξεδιπλώνουν την αφήγησή τους, όπως το νερό κυλάει στο ποτάμι.
Τα θέματά τους παρμένα μέσα από τη ζωή του αδελφού Βορειοηπειρώτικου Ελληνισμού από τα σκληρά χρόνια του περίκλειστου και φοβικού κομμουνισμού του Εμβέρ Χότζα μέχρι τις μέρες μας, χωρίς να λείπουν και κάποιες αναφορές στους Έλληνες του Ελλαδικού χώρου.
Το βιβλίο, δεν πολιτικολογεί ούτε παίρνει θέση στις πολιτικές εξελίξεις. Κάνει κάτι σοφότερο: Σε κάθε διήγημα υπάρχει και μια πραγματική ιστορία ενός ή περισσότερων προσώπων. Μέσα από τις ιστορίες αυτές λοιπόν, προκύπτουν ή αναδύονται οι διαψεύσεις των ονείρων ενός κόσμου, προκύπτει η δίψα των ανθρώπων για την ελευθερία, για τη χαρά της ζωής, που δεν βρίσκουν δικαίωση, αφού το «κόμμα» αλλιώς αντιλαμβάνεται και επιβάλλει τη χαρά της ζωής και την ελευθερία…..
Τα διηγήματα αυτά έχουν το προνόμιο να είναι ισότιμα στη λογοτεχνική τους αξία (πράγμα που δεν συμβαίνει σε άλλα βιβλία) και σχεδόν να εξαντλούν θεματικά τον ανθρώπινο ορίζοντα του χώρου όπου εξελίσσεται η αφήγησή τους. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να μη σταθώ στο συγκλονιστικό του εκείνο διήγημα, όπου ένας Έλληνας κομμουνιστής, μαγεμένος από την πολιτική «θρησκεία» του κομμουνισμού, εγκαταλείπει στην Ελλάδα γυναίκα και παιδιά, (τα θυσιάζει στην πραγματικότητα για χάρη της πολιτικής ιδεολογίας του) και πηγαίνει στην Αλβανία για να συναντήσει τον κομμουνιστικό Παράδεισο…
Στην ώριμη αυτή λογοτεχνική δημιουργία του Θωμά Στεργιόπουλου, αναδύεται ένας κόσμος άγνωστος για μας, όσο και οικείος. Στοιχεία από την καθημερινότητα του Ελληνισμού της Βόρειας Ηπείρου και την ακόρεστη δίψα του για επικοινωνία με την Ελλάδα, με φόντο τον αδυσώπητο ολοκληρωτισμό του καθεστώτος και τη μιζέρια της Αλβανικής κοινωνίας που σφύζει από ενέργεια χωρίς να βρίσκει διέξοδο. Κατά την ανάγνωση του βιβλίου βρίσκεται ο αναγνώστης συχνότατα απέναντι σε στοιχεία αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, έτσι όπως αυτά γεννιούνται στη ζωή, και εξυψώνουν ή κατακρημνίζουν τον άνθρωπο.
Συμπερασματικά θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα σημαντικό βιβλίο, που τιμά και εμπλουτίζει τη λογοτεχνία μας, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί και βιβλιογραφική πηγή της εποχής του αλλά και κάθε εποχής όπου ο άνθρωπος ισοπεδώνεται από ολοκληρωτισμούς και επαναδιεκδικεί τις προαιώνιες αξίες του.
Η γλώσσα του Στεργιόπουλου κουβαλά ένα άρωμα από τη γλώσσα του δημοτικού τραγουδιού και μοιάζει με ένα διαχρονικό εργόχειρο, όπου η αμεσότητα της επικοινωνίας και η ακρίβεια της θεματικής στόχευσης δικαιώνονται απόλυτα.
Έτσι ο Θωμάς Στεργιόπουλος ανήκει δικαιωματικά στην ομάδα των συγγραφέων που δημιούργησαν την Ηπειρώτικη λογοτεχνική παράδοση, που συνεχίζει και σήμερα να ανθίζει και να καρποφορεί.
ΕΡΓΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ
Ο Θωμάς Στεργιόπουλος γεννήθηκε στο χωριό Γράβα των Αγίων Σαράντα το 1951. Σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο των Τιράνων και από το 1991 διαμένει και εργάζεται στην Ελλάδα ως παθολόγος ιατρός. Έχει γράψει ποίηση, πεζογραφία και λαογραφικά δοκίμια, ενώ έχει μεταφράσει έργα Αλβανών και Ελλήνων συγγραφέων στα ελληνικά και στα αλβανικά αντίστοιχα. Στην Ελλάδα εκδόθηκαν τα βιβλία του: "Καρδάμυλα ένα κατάρτι της Ελλάδας"-πεζογραφήματα 1995. "Η άγνωστη Ρωμιοσύνη"-λαογραφικά δοκίμια 1997. "Άνθρωποι στα σύνορα"- Διηγήματα 2004 "Κάποιοι τραγουδούν δίπλα μας"- Ανθολογία αλβανικής δημοτικής ποίησης 2007 Από το 2007, είναι υπεύθυνος της σειράς "Οι Ηπειρώτες"των εκδόσεων Ροές, στην οποία έχουν ως τώρα κυκλοφορήσει δέκα βιβλία Ηπειρωτών και Βορειοηπειρωτών συγγραφέων.
Ο Νοαμ Τσόμσκυ φαίνεται να έχει συντάξει τη λίστα για τις 10 στρατηγικές χειραγώγησης των πολιτών από τα Μ.Μ.Ε.Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και... ασήμαντων πληροφοριών.
Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί - πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ
Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.
3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ
Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία..... μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.
4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ' ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.
5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος. Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.
7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος.
9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ
Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους. Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης. Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.
10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ' Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ
Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ' ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.
