Φαίδων Θεοφίλου
Ηλιοδώρα
Δεν είχε διέξοδο σε καμιά θάλασσα.
Ούτε και ήθελε.
Προτιμούσε τα ενυδρεία,
τις κλωβούς του τσίρκου της νύχτας,
με τους εκπαιδευτές της προσποίησης
και τους εκτονωτές της…
Τη μάγευε «το έτσι θέλω» πάνω της και μέσα της.
Τώρα που πέρασαν τα χρόνια,
ακόμα σέρνεται πίσω από κλωβούς και ενυδρεία
φορώντας περιδέραιο τις αναμνήσεις
της βίας και των βίτσιων
εκείνων που δεν μπορούσαν να είναι παρά μόνο αυτό….
Πλην, μάταια. Τώρα άλλες έχουν σειρά.
Καμιά φορά θέλει να κλάψει.
Πώς όμως να μάθει απ’ την αρχή
τη σημασία που έχει το δάκρυ,
αυτή που μίσησε τα υποκοριστικά της ζωής;
Τι κι αν ανοίγονται μπροστά της θάλασσες διέξοδες;
Μακάρια παραμένει
κι ανυποψίαστη,
πως ο κόσμος, δεν είναι μόνο αυτός
που γνώρισε κι έδεσε τη ζωή της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου