Από τον Πάσχο Μανδραβέλη
Είναι σίγουρο ότι εκείνοι που προπηλάκισαν τον Γιώργο Νταλάρα στο Ιλιον δεν θα μπορούσαν να εκστομίσουν ούτε ένα σύνθημα της προκοπής. Φαίνεται εξάλλου από τα γκράφιτι στον χώρο της συναυλίας (φωτογραφίες ανάρτησαν κάποιοι χρήστες στο Facebook): «Κρεμάλα στους Τουρκαλβανούς Φονιάδες - Εισβολείς - Κατακτητές», «Οχι στο Μνημόνιο - ΔΝΤ. Οχι στην αλβανοποίηση - ισλαμοποίηση της πατρίδας μας από το μεγάλο κεφάλαιο και το ευρωπαϊκό τέρας». Δεν είχαν όμως κανένα πρόβλημα να δανειστούν κάποια από τα συνθήματα της αριστεράς. Την ώρα που εκσφενδόνιζαν τις καρέκλες και τα γιαούρτια κάποιοι φώναζαν «Τέρμα πια οι αυταπάτες. ΄Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες» ή «Η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών. Πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών». Οπως προσφυώς έγραψε ο Γιάννης Βούλγαρης «η κοινωνία (σ.σ. στην περίπτωσή μας και τα λούμπεν στοιχεία της) “κρύβεται” πίσω από τα παραδοσιακά αριστερά κλισέ για να εξορθολογίσει και να νομιμοποιήσει επιλογές στασιμότητας (σ.σ. ή τραμπουκισμών)... Η Αριστερά έχει απλώς αυτοπαγιδευτεί στην ψευδαίσθηση επιρροής που της δημιουργεί η συχνή χρήση των παλαιών ένδοξων λέξεων. Δεν καταλαβαίνει ότι "γυμνά ονόματα κρατάμε" και ότι η αναγέννηση της αριστερής πολιτικής προϋποθέτει την αποδέσμευση από τα κλισέ της».
Τελικά, τι ήταν αυτοί που πετούσαν καρέκλες, νερά και γιαούρτια σε έναν τραγουδιστή, ο οποίος έδινε μια δωρεάν συναυλία; Δεν θα μάθουμε ποτέ. Εδώ, δύο χρόνια τώρα, δεν μάθαμε ποιοι έδειραν έναν βουλευτή, θα μάθουμε ποιοι έριξαν καρέκλες και γιαούρτια σε έναν τραγουδιστή; Αυτού του τύπου η παρανομία έχει γίνει σαν τα μηχανάκια που μπαίνουν στους πεζόδρομους. Εχει ατύπως νομιμοποιηθεί. Μόνο αν υπάρξει νεκρός θα συγκλονιστούμε προς στιγμήν όλοι. Θα βγουν μεγαλόστομες ανακοινώσεις και θα αναρωτηθούμε «πώς η πολιτεία επέτρεψε να γίνει αυτό;». Αυτό δεν έγινε και με τον χαμό της αρχαιολόγου Ηούς Ζερβουδάκη, την οποία σκότωσε μηχανή στην Τοσίτσα; Επαψαν έκτοτε να μπαίνουν μηχανές στους πεζόδρομους; Εμαθε κάτι η κοινωνία από τον άδικο αυτόν θάνατο;
Κάπως έτσι δεν μαθαίνουμε και από τα πολλαπλασιαζόμενα κρούσματα προπηλακισμών. Η βία είναι το τέρας που έπαψε να μας ενοχλεί διότι έγινε μόδα και συνήθης πρακτική. Αιτιολογείται ως «δίκαιη οργή», κάτι σαν αντίδωρο σε όσους πλήττονται από την κρίση.
Δεν έχει σημασία όμως η πολιτική ταυτότητα των αυτουργών. Πιθανότατα να μην υπάρχει. Ο τυπικός «αγανακτισμένος» κουβαλάει στο κεφάλι του όλες τις εύκολες εξηγήσεις για την κρίση. Από το κεφάλαιο, μέχρι τους μετανάστες και από το ΔΝΤ μέχρι τον Νταλάρα· τον Γιώργο και όχι τον Τσαρλς. Θα προπηλακίσει όποιον βρει πρόχειρο στον δρόμο, στην ταβέρνα, σε μια εκδήλωση. Ο λαϊκισμός εξάλλου δεν κάνει αναλύσεις, δεν βλέπει διαφορές. Ενόχους ψάχνει για να «τιμωρήσει». Και θα βρει, για να ξανασυγκλονιστούμε από κάποιον άδικο φόνο σαν εκείνο των τριών της Μαρφίν.
Η βία θα ανακυκλώνεται μέχρι που κάποιος απ' αυτό το ελλιπές πολιτικό προσωπικό θα αποφασίσει να αγνοήσει όλους εκείνους τους χρήσιμους ηλίθιους της «λαϊκής βίας», τα κινήματα συμπαράστασης σε όποιους συλληφθέντες και απλώς εφαρμόσει τον νόμο. Εξάλλου στον φασισμό η δημοκρατική κοινωνία έχει ένα μόνο όπλο. Την αυστηρή τήρηση της νομιμότητας.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 8.3.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου