Η λίστα ιστολογίων μου

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΘΑΝΑΣΗ

Σήμερα επισκέφθηκα το φίλο μου το Θανάση.
Πάσχει από νευρομυοπάθεια.
Με κοίταζε με τα μεγάλα μάτια του που έμοιαζαν να κολυμπούν στις κόγχες τους.
Τα πόδια του σε μόνιμη αγκύλωση οξείας γωνίας με κορυφή το γόνατο.
Αδύνατο να τα απλώσει παρά τις εξαντλητικές φυσιοθεραπείες.
Αφού δεν μπορεί λοιπόν να τα ξεκουράσει απλώνοντάς τα, σημαίνει ότι οι μύες του βρίσκονται σε διαρκή ένταση

και χάνουν συνεχώς θερμίδες, ενώ δεν κινείται.
Έτσι έμεινε πετσί και κόκαλο.
Καταλάβαινε κάποια πράγματα απ’ όσα του είπα και απαντούσε με ακατανόητα λόγια και άναρθρα. Πιο πολύ φαινόταν ότι προσπαθούσε να σκεφτεί τι θα έλεγε παρά μιλούσε.

Η αποκλειστική τον τάιζε το άσπρο του λευκού αυγού, επειδή του λείπουν λευκώματα. Όλα… του λείπουν αλλά η νοσηλεύτρια έπρεπε από κάπου ν’ αρχίσει, ανεξάρτητα ότι δεν μπορούσε και να τελειώσει.

Κάποια στιγμή τον χαιρέτησα και του είπα ότι θα ξανάρθω. Μόλις βγήκα από την πόρτα, μπόρεσε να αρθρώσει μια κανονική λέξη:
«Ευχαριστώ».
Έφυγα, με το νου και την ψυχή μου σαν σε νάρκωση.
Κατέβηκα στη θάλασσα και κάθισα στο γιαλό αντικρύζοντας την Αίγινα και τη Σαλαμίνα που μόλις άναβαν τα φώτα τους.
Ο ήλιος είχε δύσει, έχοντας γεμίσει τον ορίζοντα με χρωματικά θραύσματα.
Προσηλώθηκα στον ουρανό κι έκανα μια ευχή: «Να πάρουν τα χρώματα σ’ ένα ηλιοβασίλεμα το Θανάση μαζί τους. Χωρίς να το καταλάβει».
Έριξα στο πρόσωπό μου δυο χούφτες θαλασσινό νερό και γύρισα στο σπίτι.

Tetradios




9 σχόλια:

Unknown είπε...

Σκέφτομαι πολλές φορές την λυτρωτική παρουσία του θανάτου…

Μακάρι ένα ηλιοβασίλεμα να τον καλέσουν τα χρώματα στη συνροφιά τους την εκτυφλωτική... ανώδυνα ανεπαίσχυντα, ειρηνικά...

Ως τότε, ένα δάκρυ μου κρυφό για τον Θανάση και για όλους εκείνους που τους "λείπουν… όλα" κι ωστόσο είναι ακόμη εδώ.

tetradios είπε...

@Amfitriti
Το σχόλιό σας με συγκίνησε όσο και η επίσκεψη στο Θανάση. Μένει μια παρηγορία: Ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αισθάνονται ΚΑΙ σκέπτονται...

ioanna assani είπε...

''Στη Ζωη χιλιες φορες πεθαινουμε και μια αναγεννιομαστε''/Απο το Αγραφο Βιβλιο... Φαιδωνα.
Κανενα αλλο σχόλιο!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ ioanna assani

Τα είπες όλα Ιωάννα με το "Άγραφο βιβλίο" σου

κοκκινη κορδελα είπε...

χαιρομαι που συμφωνεις! τοτε ν'ανοιξω και το Εγγεγραμμενο Βιβλιο που λεει:''οσο υπαρχουν ματια που καταλαβαινουν... κι ο τελευταιος σταθμος γινεται περασμα!Γι αυτο ΠΡΕΠΕΙ να τον ζουμε αμφοτεροι ως δωρο, χωρις ευχες τελους και συμπονοιες.''

εκανα αλλο ενα σχολιο δεν αντεξα! καλημερα.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ κόκκινη κορδέλα
Πολύ καλά έκανες και επανήλθες με το "Εγγεγραμμένο βιβλίο" σου ανοιχτό. Η θέση σου που καταθέτεις είναι όχι μόνο ενδιαφέρουσα αλλά αποτελεί τον ορισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας πριν από το πέρασμα. Την προσυπογράφω και την υιοθετώ για τον εαυτό μου. Άλλωστε κάποια παρόμοια θέση διατύπωσα με άλλο τρόπο, "ΕΝΑ REQUIEM ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ'.. στο ιστολόγιο "Ο Θεός στο καφενείο" Αλλά μου είναι δύσκολο ανθρώπινα να αντέξω την ταπείνωση του αργού και βασανιστικού θανάτου για το φίλο μου.

κοκκινη κορδελα είπε...

η λυπηση ειναι το χειροτερο δωρο για τον φιλο σου και φιλο ολων!Δεν τιθεται καν θεμα ταπεινωσης!!!!Δεν ταπεινωνεται οποιος αφηνει το σωμα του στη γη. Ταπεινωνεται ο βιαστης, ο φονιας κι ο εγκληματιας. Ο κλεφτης συνειδησεων ο ψευτης και ο αρπαγας του δικαιώματος πανω στην ανθρωπινη συμπονια. Αλλο λοιπον συμπονω κι αλλο ταπεινωνεται στα ματια του κοσμου οποιος αποχωρει αμαχητι. Ο φιλος σου Φαιδωνα μεχρι τα τελευταια του σου αφησε ενα μεγαλο δωρο. Σου προσφερε μιαν εικονα, μια χαραγματια βαθεια και μια καταγεγραμμενη σκεψη. Αν νομιζεις οτι αυτο ειναι λιγο τοτε ρωτα τους ανθρωπους που εχουν ζησει τα ιδια αν ειναι λιγο πραγμα η συναισθηση!
Χαιρετω
με τιμη

υγ. το ''ενα ρεκβιεμ αλλιωτικο'' σας ειναι απο τα αγαπημενα!

κοκκινη κορδελα είπε...

ακομα να συμπληρωσω οτι δεν μπορει κανεις να ορισει για τον αλλον τι ειναι αργο και τι βασανιστικο! Ο ΤΑΞΙΔΕΥΩΝ ΜΟΝΟ ΜΠΟΡΕΙ... Αν κατι πρεπει να κανουμε για το τελευταιο ταξιδι των ανθρωπων ειναι να τους τραγουδαμε να τους λεμε ποσο τους αγαπαμε, ποσα μας προσφεραν και μας προσφερουν ακομα, ηθελημενα ή αθελα και να τους αγκαλιαζουμε καθε στιγμη. Κι αυτο ΑΝ αν λεω το θελουν!

Συμπληρωσα αναγκαστικα κι αυτο /απο το καταγεγραμμενο βιβλιο Φαιδωνα...να με συγχωρεσεις

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ κόκκινη κορδέλα

Η σοφία των μητρικών αισθημάτων της γυναίκας, είναι τα πιο όμορφα, τα πιο σεβαστά και τα πιο απαραίτητα στον άνθρωπο, έτσι όπως τα καταθέτεις εδώ με τις σκέψεις σου, είτε απευθύνονται στον πάσχοντα είτε στον υγιή. Κανείς άλλος όπως η γυναίκα που είναι πιο εξοικειωμένη με τη μοίρα των ανθρώπων δεν μπορεί να δώσει τόση βοήθεια και τόσα αισθήματα. Αλλά ο ψυχισμός του άντρα είναι άλλος. Δε λέω ο σωστός, λέω διαφορετικός. Εγώ π΄χ΄στο μέτρο που ο βαριά άρρωστος φίλος μου καταλαβαίνει την ταπείνωση που υφίσταται μέσα από την ανημπόρια του και την εξάρτησή του από του ς άλλους και που με μαθηματική ακρίβεια η κατάστασή βάνει προς το χειρότερο, θα ευχόμουν, τα χρώματα ενός ηλιοβασιλέματος να τον πάρουν μαζί τους, σώζοντας την περηφάνια του, την αξιοπρέπειά του και την όποια δοκιμασία ακόμα θα υποστεί.Έτσι σκέπτομαι χωρίς να λέω πως είναι και το πρέπον. Απότην ταπείνωση προτιμώ το θάνατο.
Υ.Γ
Να ανοίγεις όποτε θέλεις το Αγραφο ή το Καταγραμμένο βιβλίο σου, που κουβαλούν ενδιφέροντα καλούδια.