ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ

ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ 2015

του ΘΩΜΑ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Γράφει ο ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Μια νέα συλλογή διηγημάτων  του γνωστού διηγηματογράφου και γιατρού  Θωμά Στεργιόπουλου, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "ΡΟΕΣ". Πρόκειται για 13 διηγήματα με καυτά κοινωνικά και πολιτικά θέματα, που ο πυρήνας τους χτυπά ταυτόχρονα με την καρδιά της κοινωνίας των ανθρώπων. Τα διηγήματα αυτά έχουν το πλεονέκτημα που πρέπει να έχει η Λογοτεχνία: Διαβάζονται άμεσα, σχεδόν απνευστί. Η λιτή γλώσσα, η θαυμάσια ροή του πεζού λόγου, είναι κάποιες από τις αιτίας της ευαναγνωσίας τού βιβλίου, αλλά όχι μόνο. Η θεματική, έχει τέτοια δυναμική και ανθρώπινη φόρτιση, ώστε ο αναγνώστης να έχει την αίσθηση, πως όλη η ζωή περικλείεται στα διηγήματα αυτού του βιβλίου. Ξεχώρισα τα: "Λιόδεντρα στην ερημιά", "Μυζεγιέν", "Λουίζα μια ιστορία αγάπης", "Μάθημα ανατομίας", "Ο θείος Γιάννης από το Αγρίνιο", "Νυχτερινή επίσκεψη" κ.ά. Η τελική μου εντύπωση είναι, πως η θεματική ουσία αυτών των διηγημάτων, κουβαλά τόσο ισχυρές δονήσεις, που τα περισσότερα από αυτά τα διηγήματα, μπορούν το καθένα να αναπτυχθούν σε θεατρικό έργο.

ΘΩΜΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ - Γραμμένα στο χώμα-Ιστορίες-

ΘΩΜΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Γραμμένα στο χώμα-Ιστορίες- Εκδόσεις ΡΟΕΣ

 Γράφει ο Φαίδων Θεοφίλου

Γραμμένες στο χώμα λοιπόν, οι ιστορίες του πεζογράφου Θωμά Στεργιόπουλου, αλλά με βαθιές ρίζες…

Πρόκειται για το πρόσφατο βιβλίο του συγγραφέα με μικρές σε έκταση, αλλά μεγάλες σε ενδιαφέρον και νόημα, ιστορίες, κεντημένες σαν εργόχειρα –προικιά,  για το γάμο του αναγνώστη με το βιβλίο του Ηπειρώτη συγγραφέα.

Σκηνικό, ο γενέθλιος  τόπος του πεζογράφου, (Γράβα των Αγίων Σαράντα, αλλά και γενικότερα η Β. Ήπειρος)   όπου ξετυλίγονται  μοναδικές  ιστορίες για τη ζωή και το θάνατο , αφανών για την Ιστορία ανθρώπων, αλλά σημαντικών για τις μικρές κοινωνίες  που έζησαν και τις σημάδεψαν με  τη ζωή τους και την ξεχωριστή τους προσωπικότητα. 

Η πένα της συγγραφέα αποδίδει τη δικαιοσύνη  μέσω της λογοτεχνίας στους ανθρώπους αυτούς που απαρτίζουν το σώμα της κοινωνίας και της μεταγγίζουν τη γεύση, το  άρωμα και το χρώμα τους.  Έτσι  ξαναχτίζοντας  με το μαγικό τρόπο της λογοτεχνίας τη δική τους Ιστορία η πένα,  αποδίδει ταυτόχρονα ολοζώντανο το σφυγμό και το καημό της εποχής, τα δύσκολα όσο  και σκληρά χρόνια ,  όπου  οι άνθρωποι έβρισκαν παρ’ όλα αυτά,  διεξόδους  για την ελπίδα και το  νόημα του γλυκασμού της ζωής. 

Η πένα ζωγραφίζει, τις ανθρώπινες σχέσεις,   την κοινωνία,  την εποχή, τη φύση που μοσχοβολά τα αρώματα και τους καρπούς της, τις  βάναυσες  αλλαγές  της ζωής,  από ένα αυταρχικό καθεστώς, και  υποτάσσει την Ιστορία των ανθρώπων στην φιλόξενη στέγη της λογοτεχνίας.

Η γλώσσα του Θωμά Στεργιόπουλου  πλούσια, γεμάτη χρώματα, μύρα και χυμούς. 

Ο πίνακας είναι της ΕΛΛΗΣ ΘΗΤΑ

ΤΗ ΛΕΓΑΝ ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ, ΜΑ ΆΛΛΟ ΟΝΟΜΑ ΕΊΧΕ…

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Φοβόταν το ανάστημα του….όχι το φυσικό.

Περισσότερο ακόμα, που κοίταζε βαθιά,

ως  εκεί που  ήταν τα άδυτά της…

Κεντούσε τις μικρές  της ατιμίες  στο τελάρο

γιατί μεγάλες και να ήθελε, πια δεν μπορούσε.

Δεν ήταν για ,τα όποια, μεγάλα αυτή.

Οι ατιμίες της λοιπόν,  ήταν το άλας της ζωής

και ο λόγος για να ζει, μη και πεθάνει  σ' ένα Τίποτα ασάλευτο .

Εκείνος κοίταζε βαθιά και τα ‘βλεπε όλα

της έλεγε να σταματήσει να κεντά,

όχι  τόσο  που ήταν ατιμίες, μα επειδή τανε μικρές..

Δεν έμοιαζε με κανέναν απ’ τους άντρες της ζωής της.

Τούτος ,ήθελε να ‘ναι Θεός της στην αγάπη

και σκλάβος της στον έρωτα.

Όμως, κοίταζε βαθιά …

κι αυτή  αισθανόταν κάτω απ’ το βλέμμα του ολόγυμνη

μήτε το ένα της πρόσωπο να κρύψει, μήτε το άλλο της να δείξει…

Έτσι τον αγαπούσε σαν εχθρό.

Σερνόταν πίσω από αναμνήσεις, ξόρκιζε  έρωτες παλιούς,

κρυβόταν πίσω από κολόνες, ρωτούσε για   νταβατζήδες άμισθους,

για μπαρόβιους θαμώνες, που με τέσσερα ποτήρια όλα τα ξέρουν,

 λεξούλες και τραγούδια, έβαζε  παγίδες, μη και πιαστούν σκιές,

δίχως να λογαριάζει τη φθορά που άτσαλα την έσκαβε…

Εκείνος κοίταζε βαθιά….

Κι έβλεπε πάνω της το κοριτσάκι που ήταν ,

την έφηβη, τη νέα γυναίκα και την ώριμη, όλες , σε μία.

Της έταζε το φώς, να σβήσει τα σκοτάδια της..

Εκείνη τον αγαπούσε , σαν εχθρό.

Της ζήταγε  ολοκαίνουργοι να γίνουν..

Τον έβλεπε ως  κίνδυνο στη τάξη της ζωής της

είχε βλέπεις συνηθίσει  μια  ηδονή παράξενη :

 Να είναι έρμαιο άλλων.

Μόνο αυτό αναζητούσε,

ανακαλώντας  μέσα σε  έκσταση τις μνήμες της …

Η ζωή της  ξοδευόταν στα πατώματα,

της έρχονταν πιο βολικό αυτό, όπως και το σκοτάδι

που  προστατευτικά έκρυβε την αλήθεια της,

ενώ, στο φως της μέρας, έπαιζε

την αξιοπρέπεια  και την έπαρση

κοιτάζοντας αλλού, σα να μην ήταν η ίδια.

Άνθιζε η οργή της σαν αγκάθι,  γι αυτόν

που  όλα τά  βλεπε ,

Ίσως  και να  ντρεπόταν που εκείνος  τηνε  διάβαζε

ως τα κατάβαθά της.

Κάποτε, απομάκρυνε για πάντα

τον άντρα που κοίταζε βαθιά...

Τότε, και μόνο τότε, 
έφθασε στην κορύφωση ,

του πιο μεγάλου,

του πιο σπουδαίου της  

οργασμού…

Ποιητικά αφηγήματα

ΤΑ ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΑ «ΘΕΛΩ» ΕΝΟΣ μικρού κόσμου

Φαίδων Θεοφίλου

Ηλιοδώρα

Δεν είχε διέξοδο σε καμιά θάλασσα.

Ούτε και ήθελε.

Προτιμούσε τα ενυδρεία,

τις κλωβούς του τσίρκου της νύχτας,

με τους εκπαιδευτές της προσποίησης

και τους εκτονωτές της…

Τη μάγευε «το έτσι θέλω» πάνω της και μέσα της.

Τώρα που πέρασαν τα χρόνια,

ακόμα σέρνεται πίσω από κλωβούς και ενυδρεία

φορώντας περιδέραιο τις αναμνήσεις

της βίας και των βίτσιων

εκείνων που δεν μπορούσαν να είναι παρά μόνο αυτό….

Πλην, μάταια. Τώρα άλλες έχουν σειρά.

Καμιά φορά θέλει να κλάψει.

Πώς όμως να μάθει απ’ την αρχή

τη σημασία που έχει το δάκρυ,

αυτή που μίσησε τα υποκοριστικά της ζωής;

Τι κι αν ανοίγονται μπροστά της θάλασσες διέξοδες;

Μακάρια παραμένει

κι ανυποψίαστη,

πως ο κόσμος, δεν είναι μόνο αυτός

που γνώρισε κι έδεσε τη ζωή της...