O ALBERT EINSTEIN ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Τα πιο σπουδαία πράγματα λέγονται με τον πιο απλό τρόπο.
Έτσι και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν μας μιλάει για την "Κρίση" σα να είναι ο διπλανός, σεβαστός και σκεπτόμενος γείτονάς μας! Ας τον ακούσουμε:
====================================
«Μην προσποιούμαστε πως τα πράγματα θα αλλάξουν αν συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα. Μία κρίση μπορεί να αποδειχθεί πραγματική ευλογία για κάθε άνθρωπο, για κάθε έθνος. Επειδή όλες οι κρίσεις φέρνουν πρόοδο.
Η δημιουργία γεννιέται μέσα από την οδύνη, ακριβώς όπως η μέρα γεννιέται μέσα από το σκότος της νύχτας. Μέσα στην κρίση γεννιέται η επινοητικότητα, οι ανακαλύψεις και οι μεγάλες στρατηγικές. Εκείνος που ξεπερνά την κρίση, ξεπερνά τον εαυτό του χωρίς να εξαντληθεί. Εκείνος που αποδίδει την αποτυχία του σε μία κρίση, υποβιβάζει το ταλέντο του και δίνει περισσότερη σημασία στα προβλήματα παρά στις λύσεις. Η ανικανότητα είναι η πραγματική κρίση.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα των λαών και των εθνών είναι η νωχελικότητα με τη οποία προσεγγίζουν τις λύσεις των προβλημάτων τους. Δεν υπάρχει πρόκληση χωρίς μία κρίση. Χωρίς τις προκλήσεις η ζωή γίνεται ρουτίνα, ένα αργό βασανιστήριο. Δεν υπάρχει αρετή χωρίς κρίση. Μόνο μέσα σε κατάσταση κρίσης μπορούμε να βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Χωρίς την κρίση, κάθε άνεμος μετατρέπεται σε τρυφερό άγγιγμα. Κάθε αναφορά σε μία κρίση, απλά την διογκώνει. Το να μην μιλάς για μια κρίση προάγει τον κομφορμισμό. Αντιθέτως, ας δουλέψουμε σκληρά! Ας σταματήσουμε, μια για πάντα, την μαινόμενη κρίση που αντιπροσωπεύει την τραγωδία της άρνησής μας να την αντιμετωπίσουμε!»

Albert Einstein

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΘΑΝΑΣΗ

Σήμερα επισκέφθηκα το φίλο μου το Θανάση.
Πάσχει από νευρομυοπάθεια.
Με κοίταζε με τα μεγάλα μάτια του που έμοιαζαν να κολυμπούν στις κόγχες τους.
Τα πόδια του σε μόνιμη αγκύλωση οξείας γωνίας με κορυφή το γόνατο.
Αδύνατο να τα απλώσει παρά τις εξαντλητικές φυσιοθεραπείες.
Αφού δεν μπορεί λοιπόν να τα ξεκουράσει απλώνοντάς τα, σημαίνει ότι οι μύες του βρίσκονται σε διαρκή ένταση
και χάνουν συνεχώς θερμίδες, ενώ δεν κινείται.
Έτσι έμεινε πετσί και κόκαλο.
Καταλάβαινε κάποια πράγματα απ’ όσα του είπα και απαντούσε με ακατανόητα λόγια και άναρθρα. Πιο πολύ φαινόταν ότι προσπαθούσε να σκεφτεί τι θα έλεγε παρά μιλούσε.
Η αποκλειστική τον τάιζε το άσπρο του λευκού αυγού, επειδή του λείπουν λευκώματα. Όλα… του λείπουν αλλά η νοσηλεύτρια έπρεπε από κάπου ν’ αρχίσει, ανεξάρτητα ότι δεν μπορούσε και να τελειώσει.

Κάποια στιγμή τον χαιρέτησα και του είπα ότι θα ξανάρθω. Μόλις βγήκα από την πόρτα, μπόρεσε να αρθρώσει μια κανονική λέξη:
«Ευχαριστώ».
Έφυγα, με το νου και την ψυχή μου σαν σε νάρκωση.
Κατέβηκα στη θάλασσα και κάθισα στο γιαλό αντικρύζοντας την Αίγινα και τη Σαλαμίνα που μόλις άναβαν τα φώτα τους.
Ο ήλιος είχε δύσει, έχοντας γεμίσει τον ορίζοντα με χρωματικά θραύσματα.
Προσηλώθηκα στον ουρανό κι έκανα μια ευχή: «Να πάρουν τα χρώματα σ’ ένα ηλιοβασίλεμα το Θανάση μαζί τους. Χωρίς να το καταλάβει».
Έριξα στο πρόσωπό μου δυο χούφτες θαλασσινό νερό και γύρισα στο σπίτι.
Tetradios